Oude scharnieren piepen een lied (Scharnierensonnet?)
In falsettonen word je welkom geheten.
Een toontje lager en je staat weer op straat.
Door een kier fluit de tocht, octaveren de spleten,
als je schuifelend door de deurposten gaat.
Een dode noot staat nog steeds genoteerd
waar een sofapoot het hout aansloeg
toen je ’t zitkamermeubel de gang binnendroeg,
maar het iets te veel op zijn rug had gekeerd.
’t Portiek brengt altijd een gelegenheidslied,
waarvan je de timbres toch door en door kent.
Ieder scharnier speelt soms eerste viool:
Glissando in lofzangen op het moment,
staccato geschater als puur vitriool
toen jij ooit je kop tegen ’t deurpaneel stiet.
[MCP 18 12 2018]
No comments:
Post a Comment